Heel vaak krijg ik de vraag of ik mezelf ook provocatief coach. Het antwoord is: Ja!
Vanaf het moment dat ik in aanraking kwam met deze manier van coachen is het in mijn systeem geslopen. Beetje bij beetje ben ik getransformeerd in een vrouw met een bijzondere mate van zelfspot. Het werkt voor mij zelfs zo verslavend dat ik ook niet meer zonder kan.
Als ik op een dag geen zelfspot heb toegepast, lig ik ‘s avonds met koppijn in bed, chagrijnig en m’n vingers nog aflikkend na een vreetbui. Het is me dan die dag dus niet gelukt om met warmte, humor en uitdaging naar mezelf te kijken. Veel te serieus heb ik die dag doorgebracht, zonder mezelf te stimuleren om er op een of andere manier het beste van te maken.

Op het moment dat ik me dat realiseer, zet ik het nummer van Brigitte Kaandorp op en zing heel hard mee dat ik zo’n zwaar leven heb of ik kies ervoor om te blijven zwelgen, want ik besef me dan heel goed dat ik daar een keuze in kan maken.
Nu klinkt dit natuurlijk erg eenvoudig. Ik wil daarom wel benadrukken dat het een manier is, die je altijd zult moeten blijven oefenen.

Mijn zwaarste en mooiste oefenmomenten vinden voornamelijk plaats in mijn thuissituatie. Als moeder van vier dochters en als vrouw van toch wel een echte bèta-man ben ik vaak niet in staat om op een rustige manier te handelen.

Toen ik na een dag heel hard werken thuis kwam, leek het huis wel ontploft. Mijn oudste dochter hing op de bank met haar Ipad, de volgende twee liepen in Elsa jurken rond en hadden zichzelf met make-up onder handen genomen en de jongste lag zingend op het vloerkleed in de woonkamer tussen metershoog speelgoed. In mijn ooghoeken zag ik dat mijn schoonmoeder, helaas, nog niet begonnen was aan het klaarmaken van het avondeten, waar ik toch stiekem op gehoopt had. Briesend en tierend stormde ik door het huis. Al mopperend tegen de oudste dat er ook iets anders bestond dan heel de dag op die stomme tablet te zitten, tegen de andere twee dat ze als de wiedeweerga die rotzooi van hun gezicht af moesten halen en demonstratief gooide ik al het speelgoed van het kleed in de daarvoor bestemde mand.

Ik voelde de ogen van mijn schoonmoeder priemen in m’n rug en op dat moment knapte er iets in me. Al snel merkte ik dat de sfeer in huis er niet beter op werd en ik wist dat ik dan ook heel snel actie moest ondernemen voordat er doden zouden vallen. Ik appte mijn beste vriendin, die tevens officier van justitie is, met de vraag: Als ik mijn schoonmoeder nu met haar hoofd door het afvoerputje duw, kom ik dan in moeilijkheden? Ze appte terug: als je er te lang over nadenkt, heet dat moord! Ik begon keihard te lachen om haar reactie.

En op dat moment kreeg ik lucht.