Provocalief is wat wij ademen. Dit is wat er bij alle smaken doorheen zit. Dit is waarom wij er elke dag weer vol energie tegenaan gaan.
Zo rond je 4e levensjaar begint het.
Het Grote Aanpassen.
Dan zet je de eerste schreden
op het glibberige pad van manipulatie.
Je snapt opeens wat je moet doen,
of niet doen, om dat ijsje te krijgen.
Of toch een blauwe,
in plaats van een groene fiets.
Of je neemt het dogma, de pijn
en de onverwerkte trauma’s over
van je ouders.
En hun ouders.
Misschien nog wel erger:
de aannames, de regels, restricties
en overtuigingen. Van systemen
die al decennia niet meer passen
bij de tijdgeest.
Knoop je jas dicht,
doe een das om
was eerst je handen.
Kam je haren, recht je schouders,
denk aan je tanden.
Blijf niet hangen,
recht naar huis toe,
spreek met twee woorden.
Stel je netjes voor,
eet zoals het hoort,
en zeg U. U. U.
Doe dit. Doe dit niet.
Doe zo. Doe zo niet.
Doe zus. Doe zus niet.
Loop daar.
Loop daar niet.
Loop.
In.
De.
Pas.
Een kind ben je nog.
En je raakt verstrikt,
en loopt met wijdopen ogen in de val –
muurvast klemgelopen
in een volwassen mal.
In de war.
Of
Burned out.
Of.
Op het punt van scheiden.
Of.
Depressief.
Of.
Gefrustreerd.
Of.
Failliet.
Of.
Mislukt.
Of allemaal. Tegelijk.
Want: je altijd aangepast.
Politiek correct gedaan.
Op de zaak.
Social wenselijk geweest.
In je vriendenkring. Pleasen, pleasen, pleasen.
Erbij willen horen.
Gezien willen zijn.
Alles geweest. Behalve jezelf.
Geleefd vanuit je hoofd
en wat je denkt dat moet.
In plaats van gevoeld vanuit je hart
en daarmee je eigen koers uitgezet.
Wars van de beste stuurlui,
of de kaders die je meekreeg.
Leven in je hoofd,
is meestal kiezen vanuit angst.
Leven uit je buik,
is kiezen voor liefde.
Als je dat gaat snappen,
de wijsheid in je hart weer hoort,
volkomen bij jezelf komt en blijft,
je diepste wezen omarmt
en laat zien – dan gaat het goedkomen.
Met jou. En de wereld.
Hoe meer mensen dat gaan zien,
hoe sneller die wereld een plek wordt
zoals die bedoeld was.
Zeggen wat je vindt.
Denkt.
Staan voor jezelf.
Ook als die soms een beetje hard is.
Schuurt. Liever niet gehoord wordt.
Of impopulair is – tegen de mening
van de gevestigde orde in gaat.
Steeds meer mensen
die vanuit hun hart leven,
zijn steeds minder alleen.
Ze vinden elkaar. En worden gehoord.
Ze zijn duidelijk – zonder te beledigen.
Ze zijn kwetsbaar – zonder zwak
te worden.
Ze zijn recht – zonder in bochten te wringen.
Ze zijn hard – zonder te kwetsen.
Ze zijn eerlijk – zonder te oordelen.
Ze Zijn.
Soms Zoet.
Soms Zuur.
Soms Bitter.
Soms Zout.
En ze weten dat ook zij nooit af zijn.
Want: liefde is een werkwoord.
Bregje Bullens, maart 2020
Zo rond je 4e levensjaar begint het.
Het Grote Aanpassen.
Dan zet je de eerste schreden
op het glibberige pad van manipulatie.
Je snapt opeens wat je moet doen,
of niet doen, om dat ijsje te krijgen.
Of toch een blauwe,
in plaats van een groene fiets.
Of je neemt het dogma, de pijn
en de onverwerkte trauma’s over
van je ouders.
En hun ouders.
Misschien nog wel erger:
de aannames, de regels, restricties
en overtuigingen. Van systemen
die al decennia niet meer passen
bij de tijdgeest.
Knoop je jas dicht,
doe een das om
was eerst je handen.
Kam je haren, recht je schouders,
denk aan je tanden.
Blijf niet hangen,
recht naar huis toe,
spreek met twee woorden.
Stel je netjes voor,
eet zoals het hoort,
en zeg U. U. U.
Doe dit. Doe dit niet.
Doe zo. Doe zo niet.
Doe zus. Doe zus niet.
Loop daar.
Loop daar niet.
Loop.
In.
De.
Pas.
Een kind ben je nog.
En je raakt verstrikt,
en loopt met wijdopen ogen in de val –
muurvast klemgelopen
in een volwassen mal.
In de war.
Of
Burned out.
Of.
Op het punt van scheiden.
Of.
Depressief.
Of.
Gefrustreerd.
Of.
Failliet.
Of.
Mislukt.
Of allemaal. Tegelijk.
Want: je altijd aangepast.
Politiek correct gedaan.
Op de zaak.
Social wenselijk geweest.
In je vriendenkring. Pleasen, pleasen, pleasen.
Erbij willen horen.
Gezien willen zijn.
Alles geweest. Behalve jezelf.
Geleefd vanuit je hoofd
en wat je denkt dat moet.
In plaats van gevoeld vanuit je hart
en daarmee je eigen koers uitgezet.
Wars van de beste stuurlui,
of de kaders die je meekreeg.
Leven in je hoofd,
is meestal kiezen vanuit angst.
Leven uit je buik,
is kiezen voor liefde.
Als je dat gaat snappen,
de wijsheid in je hart weer hoort,
volkomen bij jezelf komt en blijft,
je diepste wezen omarmt
en laat zien – dan gaat het goedkomen.
Met jou. En de wereld.
Hoe meer mensen dat gaan zien,
hoe sneller die wereld een plek wordt
zoals die bedoeld was.
Zeggen wat je vindt.
Denkt.
Staan voor jezelf.
Ook als die soms een beetje hard is.
Schuurt. Liever niet gehoord wordt.
Of impopulair is – tegen de mening
van de gevestigde orde in gaat.
Steeds meer mensen
die vanuit hun hart leven,
zijn steeds minder alleen.
Ze vinden elkaar. En worden gehoord.
Ze zijn duidelijk – zonder te beledigen.
Ze zijn kwetsbaar – zonder zwak
te worden.
Ze zijn recht – zonder in bochten te wringen.
Ze zijn hard – zonder te kwetsen.
Ze zijn eerlijk – zonder te oordelen.
Ze Zijn.
Soms Zoet.
Soms Zuur.
Soms Bitter.
Soms Zout.
En ze weten dat ook zij nooit af zijn.
Want: liefde is een werkwoord.
Bregje Bullens, maart 2020
Zo rond je 4e levensjaar begint het.
Het Grote Aanpassen.
Dan zet je de eerste schreden
op het glibberige pad van manipulatie.
Je snapt opeens wat je moet doen,
of niet doen, om dat ijsje te krijgen.
Of toch een blauwe,
in plaats van een groene fiets.
Of je neemt het dogma, de pijn
en de onverwerkte trauma’s over
van je ouders.
En hun ouders.
Misschien nog wel erger:
de aannames, de regels, restricties
en overtuigingen. Van systemen
die al decennia niet meer passen
bij de tijdgeest.
Knoop je jas dicht,
doe een das om
was eerst je handen.
Kam je haren, recht je schouders,
denk aan je tanden.
Blijf niet hangen,
recht naar huis toe,
spreek met twee woorden.
Stel je netjes voor,
eet zoals het hoort,
en zeg U. U. U.
Doe dit. Doe dit niet.
Doe zo. Doe zo niet.
Doe zus. Doe zus niet.
Loop daar.
Loop daar niet.
Loop.
In.
De.
Pas.
Een kind ben je nog.
En je raakt verstrikt,
en loopt met wijdopen ogen in de val –
muurvast klemgelopen
in een volwassen mal.
In de war.
Of
Burned out.
Of.
Op het punt van scheiden.
Of.
Depressief.
Of.
Gefrustreerd.
Of.
Failliet.
Of.
Mislukt.
Of allemaal. Tegelijk.
Want: je altijd aangepast.
Politiek correct gedaan.
Op de zaak.
Social wenselijk geweest.
In je vriendenkring. Pleasen, pleasen, pleasen.
Erbij willen horen.
Gezien willen zijn.
Alles geweest. Behalve jezelf.
Geleefd vanuit je hoofd
en wat je denkt dat moet.
In plaats van gevoeld vanuit je hart
en daarmee je eigen koers uitgezet.
Wars van de beste stuurlui,
of de kaders die je meekreeg.
Leven in je hoofd,
is meestal kiezen vanuit angst.
Leven uit je buik,
is kiezen voor liefde.
Als je dat gaat snappen,
de wijsheid in je hart weer hoort,
volkomen bij jezelf komt en blijft,
je diepste wezen omarmt
en laat zien – dan gaat het goedkomen.
Met jou. En de wereld.
Hoe meer mensen dat gaan zien,
hoe sneller die wereld een plek wordt
zoals die bedoeld was.
Zeggen wat je vindt.
Denkt.
Staan voor jezelf.
Ook als die soms een beetje hard is.
Schuurt. Liever niet gehoord wordt.
Of impopulair is – tegen de mening
van de gevestigde orde in gaat.
Steeds meer mensen
die vanuit hun hart leven,
zijn steeds minder alleen.
Ze vinden elkaar. En worden gehoord.
Ze zijn duidelijk – zonder te beledigen.
Ze zijn kwetsbaar – zonder zwak
te worden.
Ze zijn recht – zonder in bochten te wringen.
Ze zijn hard – zonder te kwetsen.
Ze zijn eerlijk – zonder te oordelen.
Ze Zijn.
Soms Zoet.
Soms Zuur.
Soms Bitter.
Soms Zout.
En ze weten dat ook zij nooit af zijn.
Want: liefde is een werkwoord.
Bregje Bullens, maart 2020
Afwijzing: bah! Eén van de grootste redenen voor minderwaardigheidscomplexen en diepe wonden geslagen in je kinderjaren. Die je vervolgens als volwassene jarenlang onnodig met je meedraagt. Ik help je daar vanaf, wedden? Maar: je moet er wel echt aan toe zijn. Om te bekijken of je dat (al) bent, kauw even op onderstaande vragen.
Tip: antwoorden met een sterretje* zijn juist.
