Kan iemand me alsjeblieft vertellen hoeveel kilometer het nog is?

Want zo voel ik me.
De laatste 7 km van een marathon.
En ik begin aardig te verkrampen en verzuren.
Mijn hoofd wil niet meer en mijn lijf doet iet of wat spastisch.

Op pure wilskracht ga ik door. Ik wil het einde halen.

Publiek aan de zijlijn staat te joelen.
Aanmoedigende en ondersteunde kreten, die mij erdoorheen slepen.

Om de zoveel meter staat er aangegeven hoe lang het nog is.
Aftellen. Elke 100 meter eraf is weer een stapje dichterbij de eindstreep.

Maar er is geen publiek. Er hangen geen vlaggen. Er is geen zicht op de eindstreep.

“Hou vol! Je kunt het!” Zeg ik tegen mezelf.
“Je hebt voor hetere vuren gestaan.”
“Straks kijk je terug en ben je trots!”

Pfff.

Ik kijk opzij. Er zijn miljoenen deelnemers. Dezelfde marathon als ik. Ook bij hen zie ik de wanhoop, de pijn, de verzuring en de struggle.

En dan besluit ik.
Het is geen individuele wedstrijd. Ik hoef niet sneller of beter te eindigen.

Dus lieve mede-deelnemers:
“Kom op. We kunnen het. Ik hou je vast. Draag jij mij dan straks even? Dan wisselen we elkaar af. Jij vandaag chagrijnig. Ik morgen. Nu ik voorop, dan jij. En dan straks samen finishen!”
❤️

Nb. Kleine bekentenis. Ik heb nog nooit in mijn leven één marathon gelopen.