Waar ben ik aan begonnen?
Ik word met lichte buikpijn wakker en mijn ontlasting is toch iets anders dan normaal. Ik voel de zenuwen in mijn lichaam en mijn hoofd is meteen aan. Waar ik normaal gesproken ongeveer een halfuur nodig heb om wakker te zijn, is het nu binnen één seconde gelukt.
Anderhalf jaar geleden heb ik in een spontane opwelling bedacht dat het me wel leuk leek om één van mijn trainingen, die van vier losse dagen, aaneengesloten te geven.
Van maandag tm vrijdag.
Met overnachtingen.
Op een unieke locatie.
Met echt álles erop en eraan.
Nergens op besparen.
Een mengelmoes van een retraite, een bootcamp, kamp groep 8 en een once in a lifetime ervaring om nooit te vergeten!
Umami noem ik deze training.
Een volledige nieuwe smaaksensatie, die ervoor zorgt dat je genoeg energie hebt en goed uitgerust aan ‘de volgende fase’ in je leven begint. Een leven waarin je meer durft te leven vanuit je hart – maar dan zonder zweverig of soft te worden. En waarin je niet meer doodmoe van je gewauwel wordt en niet meer de constante rem erop houdt . Een leven waarin je doorkrijgt dat je de hele tijd excuses hebt (en verzint) en je eindelijk, eindelijk het lef krijgt om te gaan zijn wie je bent! (Klinkt best vaag…is het niet.)
En nu, deze zondagmorgen, denk ik:
“Whaaaaa leuk bedacht Breg! Alles is geregeld. Mijn beste mensen komen. De boodschappen zijn gedaan en de koks weten wat te doen. De mappen en boekjes en pennen liggen te wachten op dé eerste twaalf deelnemers die het lef hebben gehad om zich hiervoor aan te melden.
En ik?
Ik lig hier te stuiteren van spanning, van adrenaline, van zin in, van als-het-maar-allemaal-goed-gaat en bovenal van ik wou dat het morgenvroeg was, want dan is het zover!”
En eerlijk gezegd. Ik denk ook. “Waar ben je toch aan begonnen? Waarom moet jij ook altijd weer iets nieuws bedenken? Hiervoor had je het toch ook al leuk? Kun je nou nooit eens een keer een periode met een soort van stabiliteit inbouwen?”
F*}ck it!
Ik ga het gewoon doen.
En stiekem ben ik daar nu het meeste trots op!