Dit blog is voor alle moeders op de wereld, die denken dat ze de enige zijn…..

Het meest persoonlijke is namelijk het meest universeel (één van de zeven provocatieve vooronderstellingen waar we als provocatief coach vanuit gaan). Ik bedoel daarmee te zeggen dat, wat ons het diepst raakt, wat ons het meest ontroert of dat wat we het liefste niet tegen iemand anders zeggen, datgeen is waar we allemaal bang voor zijn. Het zijn bijna altijd dingen die ieder mens wel eens voelt.

Als kind had ik het al. Een ochtendhumeur waar je u tegen zegt. Mijn ouders hebben dat ook altijd tegen me gezegd. “Bregje, jij bent echt geen ochtendmens!” Dus als voor mij iets een vaststaand feit is, is dat het wel.
Je kunt je dus voorstellen dat een ochtend in mijn huis, met daarin ook nog een man en vier dochters, niet het gezelligste moment van de dag is. Laatst zei nog wel iemand heel dapper tegen me dat het bij mij thuis altijd zo’n gezellige drukte is, toen ze me kwam ophalen. Ik dacht alleen maar: dit is werkelijk een van de beste understatements, die ik ooit gehoord heb.

Op deze bewuste ochtend begon dochter 2 al bij het opstaan te vragen of we die middag cakejes gingen bakken. Heel rustig vertelde ik haar dat ik dat ik dat nog niet wist en dat ik daar over na moest denken. Tijdens het ontbijt werd deze wellicht mogelijke middag-activiteit het onderwerp van gesprek. Ook de andere dochters vonden dit wel een goed idee en begonnen zich er op te verheugen. Ik zei daarna iets duidelijker en dwingender dat ik hier nog geen spullen voor in huis had en dat ik, als ze lief zouden zijn, misschien wel spullen wilde gaan kopen. Ondertussen verzamelde ik alle gymspullen, overblijftrommels, fruithandel en drinkbekers want de tijd begon te dringen. Dochter 1 vroeg of ze een vriendinnetje mee mocht nemen na schooltijd, die het ook wel leuk zou vinden om cakejes te bakken. Waarop de andere dochters begonnen te roepen dat zij dat ook wel wilden. Diep zuchtend en met verheven stem riep ik dat ze op moesten schieten omdat we anders te laat zouden komen en dat ik op deze manier al helemaal geen cakejes wilde bakken!

Snel de auto in. Muziek aan met daarbij de duidelijke afspraak: “Monden dicht, ik wil het woord cakeje nu niet meer horen, mama wil rustig naar school rijden.” Met een iets meer dan gemiddelde snelheid reed ik het parkeerterrein op bij school, waar ik vanuit mijn ooghoeken al meerdere moeders zag arriveren.
De meesten toch wel te voet of op de fiets, goed in de kleren en in de make-up en met een grote glimlach. Deze moeders kon ik nog wel aardig hebben, maar er arriveerden er ook wel een paar in hun hardloop-outfit. Zodra ik deze in mijn vizier kreeg, begon ik toch licht kokhalzend mijn schare kinderen uit de auto te hijsen.
Met een hoofd zo rood als kool en met een humeur zo chagrijnig als een potvis liep ik over het schoolplein. Semi-vrolijk begroette ik andere ouders en ik liet ik vooral niet merken dat ik het moeilijk had.
Net op tijd alle kinderen in de klas afgezet, snelde ik me naar mijn auto. Een moeder zei nog in het voorbijgaan: ”Ik snap niet hoe je dat doet met vier kinderen. Ik vind twee kinderen al zo zwaar!”

En dan weet ik het zeker. Ik wil “Gilles-de-la-Touretten” in de auto!
Vloekend, scheldend en razend zat ik in mijn geparkeerde auto. Helemaal opgaand in mijn eigen cocon. En op dat moment klopt dochter 2 op het raam. Ze was haar gymtas vergeten. Ik geef hem aan, ze geeft me een kus en vraagt of het goed met me gaat. Ik smelt helemaal. Ze ziet dit en zegt: “Gaan we dan straks nog wel cakejes bakken?” Zij huppelt weg en ik schrijf thuis dit blog.