Geven we haar nu alleen applaus voor haar buitengewone prestatie door op spectaculaire wijze de marathon te winnen?

Ik denk dat er nog iets anders gaande is.
Geven we haar ook geen applaus omdat ze er gewoon heel lief en er als ‘zichzelf’ uitziet?
Omdat ze een eigen accent heeft?
Omdat ze niet hoog van de toren loopt te blazen?
Omdat we haar zien struggelen en weer opstaan?
Omdat het gewoon een mooi normaal mens is?
Omdat we zien dat ook normaal gedragende en uitziende mensen in staat zijn om buitengewone dingen te kunnen en dat biedt hoop voor ons allemaal?

Ik wel.
Ik merk dat daar vooral mijn applaus voor haar vandaan komt.
En ja. Die marathon zo winnen vind ik ongelooflijk buitengewoon knap.
Maar het echte applaus krijgt ze van mij voor gewoon Sifan zijn.

Of ze nou zou winnen of niet.

Zullen we dus vaker applaudisseren? Voor de gewone mensen om ons heen. En voor onszelf.
Volgens mij rennen we allemaal in ons leven wel eens één of meerdere ‘marathons’….

Nb. Moet je wel vragen naar elkaars marathon. En er zelf over willen en durven vertellen.