Twintig jaar geleden stopte ik vroegtijdig op de toneelschool.
Ik durfde niet meer. Het podium voelde te groot en ik voelde me te klein. Niet goed genoeg. Niet knap genoeg. Niet speciaal genoeg.

Een halfjaar geleden vroeg een hele leuke opdrachtgever mij of ik een inspirerende lezing wilde houden.
Ik zei licht wijfelend: ”Ja.”
“Okay, super leuk”, zei ze. “We zijn met ongeveer 110 managers en we doen het dan in een van onze theaters in de Efteling.

Ik moest mijn grootste angst aankijken. Terug een podium op. Kan ik dat wel? Ben ik wel goed genoeg? Ben ik wel inspirerend genoeg? Moet ik niet eerst een boek schrijven?
Maar gedreven door mijn missie, om de mensheid niet naar de kloten te laten gaan, ging ik ervoor. Voor het eerst weer een echt podium op.

Nu ben ik 6 maanden verder en wat podium-ervaring rijker.
Ik merk dat ik het (weer) leuk ga vinden. De adrenaline van te voren.
De enorme zaal met mensen die ik mag inspireren, verrassen, verwarren en verwonderen.
De verbinding die er daarna is.

Afgelopen zaterdag mocht ik naar een zaal met 250 mensen.
Na mij kwam Jos Burgers. Hij was speciaal eerder gekomen. Kon hij mij aan het werk zien en eventueel, als ik wat interessants zei, daarna daarvan wat meenemen in zijn lezing. Het voelde weer even als een zenuwslopende beoordeling van mijn docenten op de toneelschool.

Ik ging staan. Ik deed mijn ding. Ik ging af. Met luid applaus.
Jos gaf me een hand. Hij straalde. Ik ook. En nu ontvang ik dit.
Een dikke, vette, geweldige ‘beoordeling’ van een doorgewinterde spreker.

En nu hier. Op het LinkedIn-podium maak ik een diepe buiging. En straal ik van oor tot oor!

Nb. Kleine vraag. Bellen ze van DenkProducties of van het Sprekershuys of van het AFAS Theater Leusden nu naar mij. Of neem ik zelf contact met ze op?