Ik merk dat ik het een beetje schijnheilig vind.

Een soort overkill aan liefde, steun en oppeppers.
Het houdt maar niet op.

En het doet iets met me.

Ik vind het bijna een soort massa hysterie.
En als je er niet aan meedoet, kom je misschien wel egoïstisch en ongeïnteresseerd over.

Ik vind het lief hoor. Het klappen, de filmpjes voor elkaar en de reclames waarin we ‘together strong’ zijn.

Het is ook niet dat ik dit afwijs.
Ik zie liever dit, dan dat we boos zijn.

Maar toch knaagt het.

Het voelt alsof je rouwt en iedereen er voor je is, maar de maanden erna zijn ze weg.

Het voelt alsof mijn man me alleen op mijn verjaardag overstelpt met dure cadeaus en de rest van het jaar niets aan me vraagt.

Het voelt als tijdens carnaval, wanneer opeens iedereen je vriend is en de dagen erna diezelfde mensen je niet meer groeten.

Het voelt alsof mijn baas me een keer per jaar vertelt wat ik goed en niet goed doe en hij de rest van het jaar ergens in vergadering zit.

Ben er voor elkaar als er geen crisis meer is, als we uit deze rouwfase zijn en als het leven weer een nieuw gewoon is geworden.

Dat is veel harder werken.
En dat is dan ook (opr)echte liefde.
Vind ik…

(Anders maak ik volgende week wel een filmpje met trage muziek en een liefdevolle boodschap, zoals het nu heurt…)