Zo fijn dat in de Efteling zijn niet went.
Ik denk namelijk dat zodra je aan iets went, iets niet meer speciaal is. Of bijzonder. Of verrassend. Of verwarrend. Of grappig.

Er zitten, wat mij betreft, grote risico’s aan het feit van wennen.

Als ik aan m’n man ga wennen.
Als ik aan m’n kinderen ga wennen.
Als ik aan m’n vrienden ga wennen.
Als ik aan m’n collega’s ga wennen.
Als ik aan m’n werk ga wennen.
Als ik aan m’n gedrag ga wennen.
Als ik aan m’n medemensen ga wennen.

Elke dag opnieuw verrast, dankbaar, verward, verbijsterd, verwonderd, en nieuwsgierig blijven.
Naar m’n man.
Naar m’n kinderen.
Naar m’n vrienden.
Naar m’n collega’s.
Naar m’n werk.
Naar m’n gedrag.
Naar m’n medemensen.

Dan blijft het leven wat mij betreft nog het meest als een spannend sprookje voelen.

Dus lieve mensen, wen alsjeblieft niet aan mij en aan mijn blogs!