“Ben jij altijd zo vrolijk?”
Waarom voelt die vraag als aanval, verwijt?
Tuurlijk is het krijgen van dit gevoel geheel iets dat bij mezelf ligt. En toch, door de manier van vragen, ga ik mezelf verantwoorden.
“Ja, euh, eigenlijk wel ja. Misschien niet elke dag maar ik denk wel 80% van mijn tijd.”

De persoon kijkt me aan alsof hij water ziet branden. Het ongeloof in de ogen. Of is het afgunst? Of een eigen verlangen?

Wat erg.

Mijn vrolijkheid en opgewektheid vallen op.
Het valt zo op, dat ik me ongemakkelijk voel als ik ergens vrolijk binnenloop terwijl de rest, bijna stoïcijns, achter hun computer blijft zitten tikken.

Het valt me op.
Het baart me zorgen.

Het baart me oprecht zorgen, dat een vrolijk, positief ingesteld iemand opvalt en wordt bekeken alsof hij/zij een uitgestorven ras is.

Ik ben gestopt met me te verantwoorden.
Ik ben gestopt met me ongemakkelijk te voelen.
Ik kies ervoor om niet chagrijnig en zwaarmoedig door het leven te gaan.
Dat wil niet zeggen dat ik het nooit ben, maar ik realiseer me dat ik een keuze heb. Een keuze in hoe ik met allerlei situaties omga.

En wat mij betreft vallen straks de mensen op, die maar blijven klagen en droeftoeteren en hopelijk gaan zij zich ongemakkelijk voelen en zich verantwoorden. En draaien we de boel eens lekker om:“Ben jij altijd zo serieus?”

Lieve mensen, neem elkaar serieus, maar sla er alsjeblieft niet in door!
Fijne vrolijke week!

Nb. En als je nu denkt: ‘Ik wil ook wel weer wat vrolijker in het leven staat en uit mijn terminale serieusheid ontsnappen?” We starten in het nieuwe jaar ook weer met de kortere vierdaagse trainingen. In Zuid en in Noord. Zoek zelf maar even op de site van de Kumpany. Wedden dat je al vrolijk wordt van al onze teksten en kleuren. 🤪